Paula Martín: “Agora mesmo temos o equilibrio perfecto no equipo feminino”

Paula Martín Pandelo é unha das atletas que máis sente as cores da Sociedad Gimnástica de Pontevedra. En 2008, con 14 anos, debutou nunha xornada de Liga co equipo absoluto. Desde entón, apoiou ao club en todo o que puido. O ano pasado, mesmo, viña desde Alemaña para axudar a conseguir puntos á entidade galega.

A galega conta a través dunha entrevista para o seu club, entre outras cousas, que é o que sente por este club, como viviu o ascenso frustrado a Primeira División en 2012 e como o gozou catro anos máis tarde en Cáceres.

Ademais, conta como está a vivir e afectar o coronavirus na súa vida, tanto no ámbito deportivo como no persoal e profesional xa que Paula traballa nunha farmacia e enfróntase co virus a diario.

Pregunta: Como está a afectar o coronavirus á túa situación actual, tanto atlética como persoalmente?

Resposta: Esta é unha situación complicada e nova para todos e a cada persoa afectoulle dunha ou outra forma. Aos atletas freounos en seco. Eu ao principio sentinme un pouco frustrada, non se me ocorría máis nada que puidese facer en casa. Pero como tamén comentaba “Santi Pai” nunha entrevista anterior, temos que entendelo como unha lesión da que sairemos con máis ganas que nunca.

Persoalmente tamén me afectou ao vivilo en primeira liña con pacientes que, por non ir ao hospital, viñan á farmacia con tose, dor de garganta, febre… E, ao final, acabeino collendo eu tamén. Pero se algo ten de bo é que agora son parte dese 5% de persoas inmunes, ou sexa que, en canto poida escaparme a Pontevedra, espero moitos bicos e abrazos no reencontro (risas).

Paula Martín, atleta da Sociedad Gimnástica de Pontevedra: “Esta é unha situación complicada e nova para todos e a cada persoa afectoulle dunha ou outra forma. Aos atletas freounos en seco”.

P: Estiveches un ano vivindo en Alemaña e seguías vindo para defender as cores do club nas ligas, a que se debe tanto compromiso e sacrificio? Que é o que che ata a este club?

R: Da miña experiencia en Alemaña aprendín moitas cousas. Entre elas serviume para darme conta de que a miña definición de atletismo non ten nada que ver co deporte. Noutras palabras, non é unicamente o atletismo o que me fai feliz, é a miña xente, a miña familia deportiva, as gargalladas e os prantos nos adestramentos, as competicións por equipos, a confianza. O meu compromiso co club vai máis aló do atletismo, eu estou comprometida cos amigos e a familia que este deporte puxo no meu camiño.

Paula Martín, atleta da Sociedad Gimnástica de Pontevedra: “O meu compromiso co club vai máis aló do atletismo, eu estou comprometida cos amigos e a familia que este deporte puxo no meu camiño”.

https://twitter.com/SGimnastica/status/1127959783036858369?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1127959783036858369&ref_url=http%3A%2F%2Fwww.sgpontevedra.com%2Fpaula-martin-ahora-mismo-tenemos-el-equilibrio-perfecto-en-el-equipo-femenino%2F

P: En 2008 participaches por primeira vez co equipo absoluto nunha xornada de liga. Foi nas substitucións 4×100. Desde entón, como cambiou o equipo feminino?

R: Creo que, salvo un par de atletas, o equipo é completamente diferente. No 2008 tiñamos un equipo máis maduro, con moita experiencia, ideal para que unha nena de 14 anos como eu aprendese moitísimo de todas as integrantes. Agora o grupo é novo, moi unido porque a maioría teñen idades similares, con moita enerxía e, á súa vez, adulto e sensato. Creo que agora mesmo temos o equilibrio perfecto no equipo feminino.

Paula Martín, atleta da Sociedad Gimnástica de Pontevedra: “Agora o grupo é novo, moi unido porque a maioría teñen idades similares, con moita enerxía e, á súa vez, adulto e sensato. Creo que agora mesmo temos o equilibrio perfecto no equipo feminino”.

P: Levas doce anos no equipo absoluto, competiches tanto en Primeira como en Segunda División, con que anécdota positiva quedarías das xornadas de ligas?

R: Ocórrenseme moitas. Sen ir máis lonxe, o ano pasado na primeira xornada de liga en Pontevedra. Ao terminar a competición, da nada, todas as atletas dos catro clubs démonos a man e formamos un roda enorme que ocupaba a metade da herba. Cantamos, gritamos, bailamos… Foi un momento moi bonito, unha mostra de deportividade. Minutos antes eramos rivais, pero que importaba iso xa.

Paula Martín, atleta da Sociedad Gimnástica de Pontevedra: “As atletas dos catro clubs démonos a man e formamos un roda enorme que ocupaba a metade da herba. Cantamos, gritamos, bailamos… Foi un momento moi bonito, unha mostra de deportividade”.

P: E negativa?

R: No ascenso en Cáceres estiveron a piques de descualificarnos na substitución. Daba igual porque matematicamente xa ascenderamos, pero por un momento paróuseme o corazón.

P: Como sentou no equipo que, tras o segundo posto alcanzado en 2012 en Alcorcón que supoñía o ascenso, non subísedes finalmente de categoría?

R: Esa competición… A única capaz de traerme tan bos e malos recordos á vez. A mellor competición da miña vida, a competición que me fixo vivir un soño, conseguimos facer do imposible unha realidade.
Xogabámosnolo todo na substitución e Santi pediume por favor que o noso soño fixésese realidade desde o alto do outeiro que hai na contrarrecta en Alcorcón.

Nunca corrín tan rápido. Nunca tivera tantas ganas de chorar de felicidade, de gritar, de tirarme á ría, todo o demais daba igual. E aquela chamada de Cortegoso, que o vivía coa mesma emoción que nós, para darme a noticia de que tiñamos que renunciar… foi moi duro para todo o equipo.

Paula Martín, atleta da Sociedad Gimnástica de Pontevedra: ” A mellor competición da miña vida, a competición que me fixo vivir un soño, conseguimos facer do imposible unha realidade”.

P: O equipo feminino vai mellorando paulatinamente cada ano, confías en que nalgún momento ascenda a División de Honra?

R: A calidade e a proxección das atletas que temos no equipo agora mesmo é inmensa. Non me cabe a menor dúbida de que nalgún momento chegarase ao nivel necesario para estar en División de Honra, aínda que é certo que inflúen moitas cousas máis.

P: Con que campionato a nivel individual quedas?

R: Cun control de marcas en Ourense no que conseguín a mínima para o Campionato de España en pértega. Era a miña última oportunidade e xa non contaba con facela, e cando caín no colchón non mo cría. Quizais por iso gústame competir en Ourense. No módulo foi a miña primeira competición de pértega da miña vida, que tamén me fai ilusión lembrar.

Paula Martín, atleta da Sociedad Gimnástica de Pontevedra: “Era a miña última oportunidade e xa non contaba con facela, e cando caín no colchón non mo cría. Quizais por iso gústame competir en Ourense”.

P: E colectivo?

R: O ascenso en Cáceres no 2016. O ascenso de verdade, o bo. Despois de quedarnos co mel nos beizos o ano anterior, esta vez saíu todo redondo, de sobresaliente. Algúns mozos do equipo masculino viñeron vernos, ao volver eran todo felicitacións. Sentín realizada, satisfeita e moi arroupada. Recordo que recibín mesmo mensaxes de xuíces alegrándose por nós, e por iso gustaríame facerlles unha mención especial, porque sempre están aí aguantando choiva, calor ou frío cun sorriso e sen eles non habería competicións.

P: Este ano debido ao coronavirus suspendéronse as xornadas de liga, que mensaxe mandaríaslle a todo o equipo?

R: De todo apréndese, e desta crise queda claro que a nosa familia, amigos e compañeiros son o máis importante que temos, e é por iso que temos que aproveitar ao máximo as nosas afeccións e todo o que nos fai felices.

Tomar algo nunha terraza, dar un paseo pola praia, darlles unha aperta aos avós, correr, adestrar, competir… todos os nosos hobbies. Temos que espremer cada momento que pasamos facendo algo que nos gusta. E ánimo, que xa queda menos. Vémonos nas pistas!