“O fútbol feminino irá a mellor e as xeracións que veñan por detrás seguro que van gozar e aproveitarse da loita que estamos a facer todas nós agora”.
“Creo que é moi importante para Galicia que houbese un derbi galego na elite do fútbol feminino”.
“Entrar dentro da historia dun club tan grande como é o Valencia é algo que se queda dentro e que xa me levo conmigo para sempre”.
A galega Mari Paz Vilas vive unha nova etapa como verdibranca no Real Club Betis Balompé. A de Vilagarcía chegou ao Heliópolis esta tempada tras xogar durante 7 años e facer historia no Valencia C.F. A dianteira confirmouse como unha das mellores killers do campeonato e estes números lle serviron para facerse un oco na Selección Española e batir diferentes récords, como o de anotar nun só partido 7 tantos, ante Kazajistán.
A arousá é todo un referente para a familia valencianista desde que recalou nas filas do Valencia no ano 2013. 130 goles despois e superando a lendas como o Guaje Villa e Mario Kempes, a xogadora de Bamio foise do club ché como máxima goleadora histórica do club valenciano. Un fito do que a propia Mari Paz amosouse moi “orgullosa porque entrar dentro da historia dun club tan grande como é o Valencia é algo que se queda dentro e que xa me levo conmigo para sempre”.
Mapi recoñece que non pode quedarse cun gol dos moitos que anotou ao longo da súa carreira pero recoñece que todos os que lembra “foron goles moi sentimentais”. Ademais, non pode ocultar a ledicia cando fala da súa terra natal e presume con orgullo do que o campo de fútbol de Bamio leve o seu nome: “É un reconocemento brutal, xa non só porque fose o meu nome senón porque un estadio de fútbol leve o nome dunha muller”.
– As Nosas: Sintes que eres unha referencia para as nenas que queren ser futbolistas?
Mari Paz Vilas: A nosa xeneración, que xa superamos os 30 anos, podemos presumir de ser una referencia de loita, no só no ámbito do fútbol feminino, senon a nivel xeral como muller. Si que é certo que cando unha nena leva a túa camiseta e ves que lle di ao seus pais que quere ser como Mari Paz, coma Jenny ou coma outra, síntes moita responsabilidade.
– A.N: Como valoras o cambio no banco e a marcha de Pier Cherubino? Que lle está faltando ao Betis para poder mirar máis arriba?
M.P.V: É un cúmulo de cousas. Ao final un vestiario son dinámicas. Afecta moito o nivel psicolóxico e cando entras nunha dinámica negativa é moi difícil saír. Esperemos que o novo adestrator poida dar coa tecla adecuada. Outro exemplo pode ser o Dépor ABANCA este ano, que aínda que perderon a varias xogadoras importantes o aspecto psicolóxico penso que lles está afectando moito.
– A.N: Que sentiches ao facer historia e superar a Villa e Kempes como máxima goleadora do Valencia?
M.PV: Moito orgullo porque ao final é unha recompensa a todo o traballo que non se ve e que hai detrás de todos eses goles. Entrar dentro da historia dun club tan grande como é o Valencia é algo que se queda dentro e que xa me levo conmigo para sempre.
– A.N: Como foi xogar na túa terra, nun campo como Riazor e ante o Dépor o ano pasado na Copa da Raíña?
M.P.V: A pesar da derrota que foi moi dura para nós, eu a nivel personal sentinme moi feliz porque puiden xogar e marcar gol nun estadio que levaba vendo desde pequeñita. Nunca imaxinei que podería xogar en Riazor polo simple feito de ser muller polo que para min foi un soño feito realidade.
– A.N: Foron duros os teus comezos no fútbol? Na década dos 90, cando ti empezas a xogar case ninguén pensaba que as nenas podían ser profesionais neste deporte.
M.P.V: Eu sempre digo que tiven moita sorte porque empecei xogando cun grupo de nenos que me trataron como unha máis, que creo que é o correcto. É certo que cando vas medrando daste conta que eses compañeiros si que poden chegar a cumprir o seu soño de ser profesionais e ti, polo simple feito de ser muller e por moito que traballes, igual nunca chegas a cumplir ese soño. Ese momento é duro, sobre todo a nivel mental.
– A.N: Cando te percataches de que poderías vivir do fútbol? Ese momento que dixeches, podo vivir do que máis me gusta facer.
M.P.V: Cando chegou a oferta do Levante en 1ª División no que me ofreceron un soldo. Aínda que o salario era baixo, xa me daba para vivir o día a día e para facer o que máis me gusta. Nese momento sabía que era o meu tren e que non o podía deixar escapar.
Cando chega esa oportunidade que levas esperando tanto tempo sabes que tes que probalo e non quedarme coas ganas de intentalo. É certo que o primeiro ano foi duro, saír do teu círuclo de amigos, saír da túa terra tan nova… aprendín e madurei moito. Tamén tiven a sorte de coincidir con compañeiras que me axudaron moito.
-A.N: Quenes son os teus referentes no fútbol? Tes dito nalgunha ocasión que gustábache moito Djalminha e Bebeto.
M.P.V: Eu fixenme seareira ao fútbol e ao Dépor por Bebeto. Facía unhas cousas e uns goles moi diferentes ao resto e en calquera posición. Eu, a pesar de ser dianteira, gústame moito fixarme en mediapuntas e xogadores moi intelixente e por iso fixábame moito en Valerón. Ademais, co paso dos anos tiven a gran sorte de que temos unha relación de amizade.
Mi gran referente en activo é Iniesta, por todo o que transmite e os seus valores como persoa. Eu non só quero ser unha xogadora que sexa boa xogando ao fútbol senon que tamén me gusta intentar ter uns valores que poda transmitir.
-A.N: Que tes en mente facer cando chegue o momento de colgar as botas?
M.P.V: Aínda non o teño claro, algo relacionado co deporte seguro. Teño a miña carreira de fisioterapeuta e, aínda que agora co tema do COVID-19 teño o tema algo aparcado, tamén me gustaría sacarme os niveis de adestradora que me faltan. Agora estoy a facer un máster de readaptación e cando remate tamén teño en mente facer outro de xestión e dirección deportiva.
– A.N: Seguro que viviches como espectadora algún derbi Dépor – Celta. Hai algún que recordes con especial cariño? Gustaríache que houbera un derbi galego na elite do fútbol feminino?
M.P.V: Sempre recodarei ese derbi mítico co ‘pique’ entre Djhalminha e Mostovoi. Encantábame ver ese tipo de partidos e esa rivalidade, sempre levada polo lado san.
Por suposto que me gustaría que houbese un derbi galego feminino. Creo que é moi importante para Galicia que houbese un derbi galego na elite do fútbol feminino. Fomentaría moito a canteira e que moitas máis rapazas galegas puidesen despuntar porque ambos equipos quererían reforzarse e gañarlle sempre ao outro. A día de hoxe vexo complicado que o Celta de o paso. Estamos moitas xogadoras facendo forza pero polo momento parece que imos quedarnos coas ganas.
– A.N: O gol máis importante na túa carreira. Ese que nunca poderás esquecer.
M.P.V: É complicado, hai varios, non me podo quedar con ningún (entre risas). Lembrome moito de varios: o gol en Mestalla, o gol 130 porque eu non sabía que chegaba a esa cifra e foi un ‘boom‘, o da final da Copa da Raíña co Espanyol (na prórroga e que serviu para que se levase o título), o primer gol coa Selección Española e o gol no primeiro partido coa Selección Galega. Todos eles foron goles moi sentimentales.
– A.N: Que é o que máis botas de menos da túa terra, de Vilargarcía?
M.P.V: Sobre todo estar coa miña xente e a comida. Vilargarcía é un lugar moi fermoso para vivir e, como boa galega, cando estou fóra valoro moito máis o que temos en Galicia.
– A.N: Que opinas do convenio colectivo asinado o ano pasado? Queda moito camiño aínda por percorrer?
M.P.V: O convenio foi un cimento e agora a partir dese cimento entre todos e todas temos que empezar a construir algo máis sólido. Era necesario porque antes íbamos un pouco dando paus de cego. Creo que o fútbol feminino irá a mellor e as xeracións que veñan por detrás seguro que van gozar e aproveitarse da loita que estamos a facer todas nós agora.
– A.N: Podes presumir de ser profeta na túa terra. O remodelado campo de fútbol de Bamio leva o teu nome. Que significa esto para ti e para o fútbol feminino?
M.P.V: Cando me chamou o alcalde para pedirme permiso quedei sin palabras. É un reconocemento brutal, xa non só porque fose o meu nome senón porque un estadio de fútbol leve o nome dunha muller. Fai anos isto era impensable e creo que foi un golpe na mesa, un reconocemento a unha traxectoria e un xesto claro de visibilidade e igualdade.
– A.N: O fútbol galego adoece por ver xogar a Mari Paz Vilas nun club galego. Veste nun futuro xogando nalgún?
M.P.V: Eu sempre digo: “nunca digas nunca”. Todo o mundo sabe que son seareira e gústame moito o Dépor pero tamén é certo que como futbolista tes que valorar moitas cousas e nunca se sabe. Ata fai pouco cría que era impensable saír de Valencia e mira onde estou agora. O mundo de fútbol é moi impredecible pero bueno nunca se sabe. Non sería mal sitio para vivir (entre risas).
-Un lugar para perderse no mundo. Galicia.
-Un prato galego que non te cansarías de comer. As vieiras.
-Un monumento galego que sempre recomendas visitar. A Torre de Hércules.
-Pulpo ou empanada. Polbo.
-Un club que marcou a túa vida. Valencia.
-Un título que todavía non tes. Algún título a nivel europeo ou mundial coa Selección.
-A mellor xogadora coa que xogaches. Jenny Hermoso e Alexia.
-Unha xogadora de admiras da Liga Iberdrola. Caroline Hansen.
