“Podemos dicir que máis da metade do plantel ten dinámica de Liga Iberdrola sen problema ningún”
“Tanto Jos coma eu fixemos un máster en psicoloxía”
“A parte social do deporte tamén é moi importante, e malia non tela conseguimos facer equipo”
A COVID-19 complicou todas as tempadas deportivas disputadas, pero no caso das que están por profesionalizar o reto foi maiúsculo. Foi o caso do CRAT Residencia Rialta na Liga Iberdrola de rugby, que afrontou un curso inestable e cheo de incertidumes.
Pero á fin da campaña, o equipo adestrado por Helen Roca saiu reforzado co obxectivo de seguir na elite do deporte oval conseguido, pero tamén outro máis importante: o de crear equipo.
– As Nosas: Que valoración fas deste curso no ámbito deportivo?
Helen Roca: Falando só a nivel deportivo, como era unha tempada rara, decidimos apostar por xente xoven. Creo que foi unha aposta bonita e para nós foi fructífera. Conseguimos que colleran ritmo de competición de División de Honor cando eran rexionais. A nivel resultados é evidente que non íamos conseguir estar tan arriba por todo isto.
Pero estamos contentos. Conseguimos armar un equipo de 50 xogadoras coas que adestramos para chegar ata este nivel. Podemos dicir que máis da metade do plantel ten dinámica de Liga Iberdrola sen problema ningún.
-AN: Unha vez rematada a competición regular, que opinión tes do formato?
Helen Roca: Como foi so unha volta de sete partidos, non nos deu tempo a adestrar suficientemente a todas estas xogadoras. Logo xa se viu que si, chegamos moi ben ao que tería sido unha segunda volta, teríamos remontado eu creo por como estabamos evolucionando. Polos pelos non entramos no play off e iso que non era o noso obxectivo.
Helen Roca: “Polos pelos non entramos no play off e iso que non era o noso obxectivo”
Respecto ao formato, non había moito máis tempo. Houbo que aprazar dúas xornadas con Filomena e iso retrasou case un mes a competición. Por datas entendo que non puideron facer nada máis, é o que había.
Ao final vése que chegamos ao final da Liga sen perigo e agora vése que se pode competir mellor e tal. Pero ningúen nos quitou as nosas corentenas ou os adestramentos con máscara, que son máis agobiantes e perigosos. O formato é o que había, se se facía, facíase así xa, non había outra.
-AN: Imaxino que a incertidume marcou o desenvolvemento da tempada
Helen Roca: Nós para empezar non queríamos competir este ano. Parecíanos moi perigoso pola incertidume que había. Nas reunións que tiñamos cos outros adestradores de Liga Iberdrola dicíamos que este ano se non se competía non pasaba nada. Pero a maioría querían competir xa, si ou si, fixeran inversión nos seus planteis, e case todos os equipos que votaron a favor diso querían rentabilizalo.
-AN: Como vos afectou competir en medio dunha pandemia?
Helen Roca: Comezamos con moita incertidume por iso, pola COVID. Non puidemos facer contacto ata mediados de novembro e normalmente comezabamos en agosto. Iso xerou o que xa sabíamos que ía pasar, un maior índice de lesións que en calquera outra tempada.
Houbo paróns como houbo por corentenas, houbo que facer aprazamentos e todo iso descontrola a programación e, por moito que sexas profesional neste tema, a continuidade no adestramento é moi importante para non mancarse.
Ao final pagáronno as xogadoras, no noso equipo e en todos os equipos. Pedimos disculpas ás xogadoras. Intentamos non xogar, pero unha vez tivemos que facelo intentamos programar todo o que puidemos e contraprogramar e reprogramar durante toda a tempada a nivel preparación física e a nivel táctico.
Helen Roca: “Tanto Jos coma eu fixemos un máster en psicoloxía”
-AN: Por primeira vez en cinco anos, o CRAT competiu por non descender en lugar de facelo polo título. Como se sobreleva este cambio?
Helen Roca: As xogadoras sobrepuxéronse moi ben ao grupo chamado de permanencia, que sempre é máis duro psicolóxicamente. Nós desde o principio démoslles a nosa confianza, a nivel psicolóxico este ano foi brutal.
Helen Roca: “Nós desde o principio démoslles a nosa confianza, a nivel psicolóxico este ano foi brutal”
Tanto Jos (Portos) coma eu fixemos un master en psicoloxía. Desde a adaptación COVID, ás reprogramacións, ter ás xogadoras metidas na nosa burbulla, poder competir por un descenso. Todo o estrés que puideron ter creo que o levamos ben e todas remataron con bo sabor polas últimas vitorias.
-AN: Na fase final, competichedes sen problemas, sendo as mellores do grupo. Como despedichedes a tempada?
Helen Roca: Rematamos cunha actitude brutal a última fase. Dímoslles a confianza desde o principio de que podíamos estar arriba. Xa o dicían elas ao rematar o partido ante o Eibar: Quedamos quintas a narices, si ou si, g
añamos todo o que queda. Hai que demostrar que poderíamos ter estado arriba.
Aínda que logo os partidos foron moi duros, porque no rugby non hai nada doado, os partidos foron igualados. A parte de ver que podes e que podes creo que axudou bastante para manternos por riba do marcador.
-AN: Cal foi o maior reto deste curso?
Helen Roca: Facer un equipo case novo. Como tivemos lesións moi importantes do que sería o equipo titular de Liga Iberdrola, o máis difícil foi ter conxuntado ás xogadoras para ter nivel en División de Honor. Que ao final foi necesario, porque se non ao mellor íamos ao pozo. O reto era ese, apostamos por non traer fichaxes que tiran máis do equipo, Aquí as xoves tiñan o reto de estar xa a ese nivel e a ese ritmo de Liga Iberdrola. Por iso o obxectivo conseguido da tempada é darlles a confianza de poder xogar en Liga Iberdrola e de ti a ti a xogadoras con moita experiencia.
–AN: Antes de iniciar esta campaña, comentabas a As Nosas que o obxectivo era o de crear equipo. Está conseguido?
Helen Roca: Este ano non tivemos a parte social, os terceiros tempos. Tiñas o contacto no campo, dábasche no placaxe e logo non tiñamos o terceiro tempo. Non houbo contato, non tivemos a parte social. E nós tampouco podíamos quedar fóra polas restriccións. Malia iso, porque a parte social do deporte tamén é moi importante, conseguimos facer equipo, que xa é o dobre mérito, porque as xogadoras portáronse chapó.
Fóra víase moi bo roio, pero onde realmente víase máis, ademais de no campo, onde transfórmase no xogo, foi nas viaxes, ao durmir nos hoteis, etc. Foi o único momento que tivemos de rugby social. O equipo dentro do campo conseguiuse totalmente e fóra tamén.
