É tempo de soñar en alto. É tempo de soñar en grande.
Con España na final da Copa do Mundo soñamos unha chea de cousas bonitas. Soñamos levantar a Copa. Soñamos colocar unha estrela ao carón do escudo. Con cantar “a Copa do Mundo é nosa…” Cunha galega campioa do mundo de fútbol. Con esa galega, Teresa Abelleira, facéndolle á súa nai un agasallo inesquecible xustamente no día do seu aniversario. Aínda que seguramente Teté Dueñas xa ten o mellor regalo que unha nai pode ter: ver á súa filla feliz cumplindo metas na vida, podendo facer o que mellor sabe facer e o que máis lle gusta facer, neste caso: xogar ao fútbol.
Pero retomando o tema onírico, este agosto do 2023 sobre todo soñamos con que o soño non era tal. O soño, non era un soño…
Precisamente se de algo é tempo agora é de saber que chegou o momento de deixar de soñar. Xa toca facer realidade ese soño que algún día tivemos tantas e tantas mulleres que adoramos o deporte, nomeadamente o fútbol e ás que se nos dicía pouco menos que “xa, xa… miña nena… ti sigue soñando…” Pois mira ti, seguimos a soñar e estamos acariñando a fantasía que tiñamos na mente.
É tempo de demostrar que era verdade, que podiamos soñar despertas e que podemos conseguir os nosos soños.
Sobre todo é tempo de que o a sociedade teña claro que imos seguir ansiando todo o que nos pete, no fútbol e na vida. Ímolo facer por moito que aínda queden persoas que pensen que non temos dereito nin a soñar. Que habelas, hainas.
Non queren que o intentemos
Sabede que aqueles que non queren que outras persoas soñen é porque saben que o primeiro paso para conseguir algo e pensar na túa cabeciña que podes acadalo, é dicir, soñalo, ter unha ilusión.
Cóntovos unha cousa que se cadra non pensáchedes (ou si)… Esa xente non quere que o consigamos, pero principalmente non quere que o intentemos. A explicación radica en que é bastante común que a primeira vez que se intenta algo non se acade, pero ese intento inspira a máis persoas a probar sorte. A pensar, “por que non?” “e se si?”
Pois no fútbol feminino en España, ao igual que noutras conquistas das mulleres (no deporte e na vida), pasa o mesmo. Antes de Alexia Putellas, de Salma Paralluelo, de Jenni Hermoso ou da nosa Teresa Abelleira, houbo outras que deron pasos para chegar a esa final do Mundial.
Aí está a historia que escribiron mulleres como a asturiana (coruñesa de adopción) Inma Castañón, primeira capitá da Selección Española feminina de fútbol. Unha das estrelas do Karbo. Entre desas pioneiras e peloteras de nivel estaba Lis Franco, outra futbolista que defendeu a camiseta vermella de España e camiñou pasos imprescincibles para chegármonos ata onde agora estamos.
A importante achega de Vero Boquete
E pioneira con España tamén foi unha futbolista, aínda en activo e marcando goles por terras de Italia, que fixo unha achega fundamental para que esteamos onde agora nos atopamos. Falo de Vero Boquete, da súa capacidade e calidade futbolística pero, sobre todo, falo do seu golpe na mesa aló polo 2015, no Mundial de Canadá. Pagou caro a compostelá erguer a voz e dicir: Basta. Así, non. Podemos facer máis. Somos quen de facelo mellor.
Preguntémonos algo: estariamos aquí agora con España na final do Mundial se Vero Boquete non fixera o que fixo? Preguntémonos o mesmo para o acontecido coa chamada ‘rebelión das 15’.
Como dicía un par de parágrafos máis arriba, é habitual que a primeira persoa que tenta conseguir algo, ou a primeira vez que esa persoa o intenta, non o consiga. Pode ser que aínda non chegase o momento, que non estea preparada, pero o certo é que o simple intento inspira a outras persoas a coller a remuda e seguir vogando ata chegar ao porto. Por iso hai quen non quere que outras persoas soñen en grande.
Gañen ou perdan, as futbolistas da Selección de España xa fixeron historia. Xa inspiran os soños de miles de nenas. Foron sumando fitos neste Mundial 2023 de futfem a cada paso que deron. Incluso co tropezo ante Xapón. Porque é bo descubrir que non es invencible e que o que acadas é froito do esforzo e o traballo duro. Que ninguén che regalou nada para chegar á meta.
Esas 23 futbolistas de España que queren que espertemos do soño véndoas erguer a Copa do Mundo levan adestramentos e fútbol abondo nas botas para merecer chegar ata aí e tentalo.
E se non o conseguen, alguén virá que colla a remuda e volva probar ata que o soño sexa unha realidade.
Non sei vós pero, como dixera Martin Luther King, “eu teño un soño…”
Ver esta publicación en Instagram
