Vale, teño que admitilo. Apetéceme saír á rúa a queimar colectores. Non o vou facer, tranquilas, pero entededes a carraxe ¿non? Despois de escoitar a intervención de Rubiales na asamblea extraordinaria deste venres o que me apetece é deixar a un lado a loita feminista pacífica e saír a loitar de verdade. Demostrar pola forza que sen nós a sociedade non funciona e que uns cantos señoros no poder (porque si, son moitos pero menos ca nós) non poden seguir pisándonos e indicándonos que podemos e que non podemos esixir ou de que podemos queixarnos.
Porque eles non saben do que falamos. Porque eles non saben o que é estar nunha discoteca e non poder atravesar a pista de baile sen que te toquen. Non saben o asco que se sinte cando un descoñecido no bus se arrima máis da conta ou o auténtico terror que se pasa cando un home te segue pola noite.
Son estes feitos violacións? Non, pero hoxe sabemos que si son agresións. Un “piquito”, como lle chama o aínda presidente da Federación española de fútbol, pode ser unha agresión se, por exemplo, procede do teu xefe.
E que non nos veña a dicir, coma defendeu hoxe ante os seus, que foi consentido. Nós, as mulleres sabemos de sobra cando un bico, un abrazo, un acto sexual é consentido. Non fai faia firmar un contrato previo para autorizalo, coma se denunciaba desde o sectores máis machistas hai uns meses. Se ti, coma home, non sabes diferencialo (e está claro que Rubiales non sabe) entón preocúpate, porque ao mellor non sempre actuaches como deberías cunha muller.
Pero despois dunhas horas esbardallando soa pola casa con este tema e compartindo impresións con amigos, quero quedarme coa parte positiva. Que parte pensaredes vós?
Pois con que o estamos conseguindo, compañeiras. Estamos avanzando. Porque hoxe xa non somos 4 “tolas” as que sinalamos estes comportamentos. Hoxe hai moitos ollos que detectan os micromachismos (e non tan micro) e moitas voces as que denuncian aos machistas e agresores.
Agora xa non só as mozas participan nas manifestacións. Agora as nais e avoas comezan a comprender que o que elas sufriron non era normal. Que non tiñan porque aguantar “piropos”, “consellos de señores” ou valoracións do seu corpo, por non falar de labazadas. Imos aprendendo aos poucos.
E tamén aprendemos que non ten que ser a vítima a que saia a falar. Basta de esixir a Jennifer Hermoso que dea un paso adiante. Se o fai (como xa fixo) brava por ela. Pero non podemos poñer esa responsabilidade sobre os seus ombros.
Para iso estamos nós. A nosa manada. Todas xuntas movemos o mundo e tamén podemos paralo. Estes días descubrimos que somos quen de mover piares ben sólidos.
Proba diso é que, despois de todos os escándalos que rodean a Rubiales, é agora un acto machista o que o vai colocar baixo a espada de Damocles.
Porque si, é certo, hoxe non dimitiu, pero somos nós as que lle obrigamos a ofrecer esa intervención vergoñenta na que se retratou (aínda máis). Na que quedaron expostos os seus aliados.
Porque foi un movemento de abaixo a arriba. Desde a xente na rúa, nas redes sociais e nos bares, a que fixo chegar ao poder a necesidade imperiosa de actuar contra este señor. Porque non pode representar a España, nin os valores do deporte español, no que ademais, o noso Estado ten un peso destacado.
Así que tranquilas porque se Rubiales e toda a súa tropa apelan hoxe á súa liberdade (pero non á liberdade dunha xogadora para elixir como celebrar unha vitoria) é porque ven perigar as súas regalías. E de aí tamén o silencio cómplice da maioría do fútbol masculino español.
Porque aínda que imos sumando aliados homes (menos dos que presumen selo) somos nós, as mulleres as que estamos conseguindo avances. Así que parabéns, irmás. A seguir sinalando ao agresor!
