A ex atleta galega é todo un símbolo para o mundo do atletismo | A pontevedresa é a atleta veterana máis laureada de todos os tempos | Acumula 50 medallas internacionais, 85 récords nacionais e 11 récords europeos e mundiais
Chus Sanguos é todo un referente é un símbolo para o mundo do atletismo. Aínda que xa non está en activo, a galega, é a atleta veterana máis laureada de todos os tempos e resultará complicado superar as súas 50 medallas internacionais, as súas 71 preseas en Campionatos de España, os seus 85 récords nacionais ou os 11 conseguidos a nivel europeo e mundial.
Chus Sanguos recibe o Trofeo Marina Hoernecke-Gil | REDESFGA
“Os valos é o que sempre me gustou”
Natural de Pontevedra, cidade onde naceu en 1955 e na que reside, María Jesús Sanguos Espiña foi unha atleta que en categoría absoluta chegou a ser internacional en dúas ocasións en 1975 formando parte do equipo de substitucións 4×400 metros, así como terceira de España en 400 m valos en 1980 e 1982. Namorada dos valos, competía no liso, “porque entón non existían para a categoría feminina”.
Chus Sanguos acumula títulos nacionais en todas as probas de velocidade con valos e tamén en lanzamento de martelo! “En realidade o que eu adestraba eran os valos. O que pasa é que con esta preparación podes facer moi ben tamén os 200 e os 400 m, incluso algún salto. Cando acababa a tempada facía lanzamentos e probaba a pértega, que tampouco existía en categoría de mulleres”, conta alguén con tres medallas de prata nesta especialidade en Europeos en pista cuberta ( Birmingham’97 e Malmoe’99) e ao aire libre ( Cesenático’98).
Chus Sanguos, ex atleta galega: “En realidade o que eu adestraba eran os valos. O que pasa é que con esta preparación podes facer moi ben tamén os 200 e os 400 m, incluso algún salto”.
Chus Sangüos atleta galega – RFEA
Un atletismo veterano aínda en cernes, fixo que estirase a súa prestación en categoría absoluta ata os 42 anos. “Aos 35 fun a un campionato en Sevilla, pero aquilo estaba en cueiros, media ducia de mulleres nada máis. E había certos problemas, algunhas non sabían nin cal era a súa rúa. ‘Na que me metín!’, díxenme. Así que seguín en categoría absoluta”, explica. Con todo, ao ano seguinte animárona a acudir ao mundial, en Finlandia. “Entón vin que aquilo era outra cousa. Pero seguín compaxinando as dúas categorías”.
Chus Sanguos, ex atleta galega: “Aos 35 fun a un campionato en Sevilla, pero aquilo estaba en cueiros, media ducia de mulleres nada máis. E había certos problemas, algunhas non sabían nin cal era a súa rúa”.
Mellora nos últimos anos
Esta galega, que tamén foi membro da Comisión de Atletas Máster durante varias lexislaturas, ten moi presente a evolución do atletismo máster no noso país. “En España non había atletismo máster. Tampouco é que houbese no Mundial de Turku unha gran organización, eramos seis ou sete participantes por proba. Pero agora é distinto; tes eliminatorias, semifinal e final. O nivel mellorou moito, hai xente que se prepara moitísimo”, sinala.
E achega un dato: “Durante os últimos quince anos en que competín, a xente non adestraba moi duro, pero tiñan unhas marcas moi superiores ás miñas. É dicir, a cousa mellorou moitísimo”.
Chus Sanguos, ex atleta galega: “Durante os últimos quince anos en que competín, a xente non adestraba moi duro, pero tiñan unhas marcas moi superiores ás miñas. É dicir, a cousa mellorou moitísimo”.
Un último ouro con lesión definitiva
A galega deixou de competir en 2015. Ese ano, durante a disputa do Mundial en Lyon, gañou os 80 m. valos con récord de Europa (13:42) na categoría W60. Pero as súas costas dixo basta. “Tiven unha lesión moi grave nas costas, por iso tiven que retirarme. Non podía nin andar, estaba moi mal”, lembra.
Chus Sangüos, atleta galega de máster – RFEA
A recuperación non foi ben e requiriu unha semana de hospitalización debido a un shock producido pola dor. A lesión e o seu tratamento derivaron nunha diminución das facultades motrices. “Non se se como consecuencia da lesión ou dunha infiltración que me puxeron, pero perdín a musculatura dunha perna: perdín os dous bastos e parte dos tibiales e peroneos. É dicir, perdín a forza nesa extremidade”, detalla.
Chus Sanguos, ex atleta galega: “Non se se como consecuencia da lesión ou dunha infiltración que me puxeron, pero perdín a musculatura dunha perna: perdín os dous bastos e parte dos tibiales e peroneos. É dicir, perdín a forza nesa extremidade”.
Os médicos non terminaban de atinar coa terapia e Chus cojeaba. Aconselláronlle utilizar bastón ou andador, pero ela preferiu traballar a forza. “Entón mellorei moitísimo”, lembra. “Probablemente porque puxen en funcionamento outras motoneuronas para darlles unha función na musculatura que perdera. Xa non cojeo, fago rehabilitación cada día. Tamén fago natación. Pero non recuperei a masa muscular”, admite.
Chus Sangüos atleta galega de máster – RFEA
Do tartán á herba
Obrigada polas circunstancias, esta xubilada galega cambiou de deporte. “Adestro a algúns atletas veteranos e xogo ao golf. Fago natación despois de facer exercicios de forza específica”, dinos, incidindo en que de seguir os consellos dos médicos, estaría nunha cadeira de rodas. “Igual termino así, pero, de momento estou moitísimo mellor”.
Chus Sanguos estudou Educación Física, especialidade na que mesmo se sacou un doutoramento, e exerceu de profesora desta materia durante moitos anos, polo que coñece que tipo de actividade vénlle mellor. No seu momento delegada en Pontevedra da Federación Galega de Atletismo, tamén ten experiencia como adestradora. “Adestro a forza específica. Podo correr, case como antes, pero despois tírome tres ou catro días colla, con antiinflamatorios. Así que mellor non corro”.
Chus Sanguos, ex atleta galega: “Adestro a forza específica. Podo correr, case como antes, pero despois tírome tres ou catro días colla, con antiinflamatorios. Así que mellor non corro”.
Chus Sanguos tras gañar unha medalla en Lyon | REDESFGA
Confinada, non sedentaria
Os tempos do actual confinamento poden ser pasto para a desidia, pero non é o caso de Chus. “Vivo nunha casa con leira e paseo por ela. Xogo un pouco a baloncesto. Á parte, a min gústame estar na casa, así que o levo ben”, admite. “O que menos me gusta é non poder ver aos meus fillos nin aos meus netos, nin poder xogar ao golf. Estou moi enganchada ao golf. Nunca podía imaxinarme que era tan sumamente difícil”.
Á pregunta de que será o primeiro que faga cando se levanten as medidas de illamento, esta xubilada non ten dúbidas: “Irei xogar ao golf, a rehabilitación e a nadar”, apunta. E como se vence a tentación do sofá? “Dou voltas pola leira. Ao principio facía exercicio, pero empezoume a doer a perna e as costas, e non é cuestión de ir agora ao hospital por un problema así. Así que estou a facer cousas moi básicas de forza. Pero de sofá nada, a min non me gusta o sedentarismo”.
Chus Sanguos, ex atleta galega: “Ao principio facía exercicio, pero empezoume a doer a perna e as costas, e non é cuestión de ir agora ao hospital por un problema así. Así que estou a facer cousas moi básicas de forza. Pero de sofá nada, a min non me gusta o sedentarismo”.
Chus Sangüos, atleta galega de máster – RFEA
O mellor recordo
Esta brava galega non alberga dúbidas respecto diso. “Foi en categoría absoluta, durante o Campionato de España de Atletismo de 1982 en Santiago de Compostela (onde quedou en terceira posición nos 400 metros valas). Estaba o meu fillo, moi pequeniño, animándome. ‘Veña, mami!’ Iso téñoo gravado”, rememora cun timbre de emoción na súa voz.
“A primeira medalla nun Mundial ou nun Europeo era un éxito. Pero logo, máis que gañar medallas, o que máis me facía ilusión era non baixar do 90% do rendemento”, conclúe.
Chus Sanguos, ex atleta galega: “O meu mellor recordo foi en categoría absoluta, durante o Campionato de España de Atletismo de 1982 en Santiago de Compostela. Estaba o meu fillo, moi pequeniño, animándome. ‘Veña, mami!’ Iso téñoo gravado”.