O que ocorreu en Barcelona a semana pasada non pode quedar na anécdota. Os meus fillos, aínda en Primaria, preguntáronme onde podían gozar do clásico e eu, plenamente ignorante da competición futbolística, espeteilles que non había ningún enfrontamento entre Barça e Madrid. Díxenlles que ese partido xa se xogou. Eles, incrédulos, repetíronme a pregunta, pero esta vez apostilaron que se referían ao clásico feminino, á volta de cuartos de final da Champions League que disputaban os dous clubs antagónicos por excelencia no Camp Nou.
Nese momento sentín un profundo ridículo que se mesturou cun orgullo estraño que non sabía como expresar. Apresureime a acender o televisor e a buscar a canle polo que emitían o duelo europeo. En canto apareceu a imaxe quedei xeado. Pensei por un segundo que era eu quen estaba no certo. Non me podía crer que houbese 90.000 seareiros nunha competición feminina. Era, sen dúbida, un paso de xigante, unha fazaña sen precedentes.
Eles non entendían por que estaba tan sorprendido. Expliqueilles que esa imaxe significaba moito. “Están a cambiar cousas, afortunadamente, tamén no deporte profesional”, apuntei.
O fútbol, desde que teño memoria, sempre fora un deporte comandado por homes e cuxos mensaxes estaban dirixidos a homes. Un deporte no que non estaba ben vista a súa práctica polo sexo feminino. A ditadura do estereotipo minaba esta posibilidade e ata fai ben pouco os comentarios nas escolas cando unha compañeira daba patadas a un balón eran de todo menos amables.
O problema radica en que a pesar de que esas xogadoras foron capaces de encher o coliseo blaugrana aínda non cobran como os seus compañeiros da división masculina, non copan as portadas de Marca ou de As, por exemplo, e moitas delas aínda sofren algún tipo de discriminación. Por tanto, debemos alegrarnos da imaxe deste partido, pero coa cautela necesaria para admitir que aínda non é un deporte igualitario, polo menos no que respecta ao ámbito profesional.
O do mércores foi noticia, pero non é suficiente. Para valorar o impacto real deste fito é necesario facer un proceso de reflexión interna. Cantos partidos de fútbol feminino presenciamos? Que lle diriamos fai vinte anos a unha filla que quere deixar as súas clases de ballet ou de ximnasia rítmica (de novo estereotipos sexistas) polo fútbol? E cantos de nós coñecemos os nomes de xogadoras de fútbol profesional?
É certo, no camiño á igualdade aínda queda moita liga, moitos pasos por dar, pero estamos no bo camiño. Que exista un xornal dixital como As Nosas é boa proba disto.
A imaxe do clásico do mércores tardou demasiado tempo en producirse, pero admitamos que todos fomos responsables. Todos. Ou seica alguén se queixaba pola inexistencia de informacións deportivas femininas nos medios de comunicación?
Por sorte para a nosa sociedade hai un anaco de esperanza. Un pequeno raio de luz. O vivido en Barcelona por máis de 91.500 persoas indícanos un xiro inesperado do destino. O deporte feminino rompeu o seu particular teito de cristal. Hai unha década era absolutamente impensable que un equipo de fútbol feminino puidese encher o Camp Nou.
Aínda queda traballo. Aínda existe a desigualdade en todos os ámbitos da sociedade, non hai dúbida. Tamén no fútbol. Aínda que este fito, nun mundo tan masculino como o fútbol, ten unha simboloxía especial. Foi moito máis que un partido de fútbol. Foi unha batalla contra anos e anos de exclusión e discriminación.
Queda traballo. Aínda existe a desigualdade en todos os ámbitos da sociedade, non hai dúbida. Tamén no fútbol. Aínda que este fito, nun mundo tan masculino como o fútbol, ten unha simboloxía especial. Foi máis que un partido de fútbol. Foi unha batalla contra anos e anos de exclusión e discriminación.
A proba evidente desta esperanza, desa futura igualdade real tíñaa en casa.
Os meus fillos viviron con tanta emoción este partido como calquera outro e agora, cada vez que me pregunten, informareime mellor. Fareino por responsabilidade.
