Son tempos raros para o deporte e, nas bancadas, os recintos deportivos locen fríos, con aforos reducidos e co público separado espallado polos asentos a metros de distancia entre das persoas para evitar un posible contaxio da COVID-19. Non queda doutra, pero na miña opinión é raro, choca, descoloca.
Seguramente desde o campo, unha vez que a colexiada pita o inicio do choque todo se verá igual que antes de que a maldita pandemia chegara ás nosas vidas. Todo segue dependo de roubar a pelota, do pase, da asistencia, de librarte do teu par, de driblala, e de atinar no remate. Todo segue a depender do gol, da canastra, do punto.
Pero falta o son o alento en forma de público que anima cos seus berros e cánticos. E cunha simple mirada á bancada, a visión devólveche á realidade coronavírica que nos envolve.
Mentres iso pasa nos campos e nas canchas, os streamings e os directos en redes sociais gañan adeptas.
Bendita tecnoloxía que fai posible que, pese a todo, as xogadoras continúen a ter público, aínda que sexa do outro lado da conexión á rede. E que nos permiten a nós seguilas vendo medrar deportivamente, gañar, perder, e loitar por superarse.
Na cancha as xogadoras estranan ás siareiras. Non escoitan os seus berros, non resoa nas súas cabezas o alento a golpe de palmas, é un recordo de tempos mellores que voltarán. Pero cando rematan o partido, dúchanse, vístense e prenden o móbil, descubren que toda esa xente que botaban en en falta, seguía aí, ao outro lado da conexión. E que a necesidade de alento é mutua.
Non esquezamos seguir dándolles azos aínda que sexa en forma de likes ou comentarios, por que mentres a COVID-19 segue axexando, os nosos peitos e os seus precisan do alimento dos goles e dos aplausos.
Por iso, as fines de semana elas e nós seguimos agardando que chegue o momento máxico…
